‘Bula Fiji - The last weeks from my journey'

Lieve Allemaal,

Wat gek, het is nu 31 mei 2012 en het is nog maar 3 dagen voordat ik weer voet zet op Nederlandse bodem. Maar eerst wil ik jullie nog vertellen hoe mijn laatste weken waren.
Toen ik mijn laatste blog schreef vertrok ik bijna naar tropisch Fiji.

Op 14 mei zat ik in het vliegtuig. Ik vloog met Air Pacific naar Nadi, hoofdstad van Fiji. En gelijk toen ik in Sydney het vliegtuig instapte had ik een Fiji gevoel! Alle stewards en stewardessen waren gekleed in Hawaii shirts, bloemen in hun haren en kokosnoot bikini. Okay, dat laatste was niet waar maar toch had ik een subtropisch gevoel. Na vier uur vliegen kwamen we aan met het vliegtuig in Nadi. Het was in het begin van de avond en ik had zin om snel naar mijn hostel te gaan om nog even langs het strand te lopen en dergelijke. Nou, dat was een grote illusie! Ik stond om 7pm in de rij dat je bagage wordt bekeken en je je importbriefje moet inleveren. Om 12u pm was ik daar klaar! Er waren 2 grote vliegtuigen aangekomen rond hetzelfde tijdstip. Een uit Nieuw Zeeland en een uit Australie. Dan kijk je naar het aantal counters die er zijn (15) en hoeveel daadwerkelijk bemand zijn (2) voor zo'n 900 mensen. Halleluja! Het wachten daar duurde langer dan de trip zelf. Maar ja, het is Fiji-Time!

De dag daarna begon mijn trip. Ik ging in totaal 2 weken vakantie vieren op 6 verschillende eilanden van Fiji. Het eerste eiland waar ik aankwam met de boot was heel erg schattig. Het was een klein, zand eilandje met mooie palmbomen en kokosnoten. Echt het Fiji idee. Dit eiland was zo klein, dat je in 4 minuten en 23 seconden er helemaal omheen bent gelopen! Bij aankomst kregen de nieuwe gasten de welkoms-song en leerde ik mijn eerste Fiji woord: Bula! Dit betekent hallo en tot ziens. Mijn tweede woord was Vinaka, bedankt. Ze kunnen trouwens prima engels praten in Fiji, maar met een gek bijna surinaams accent. Ook moet je alles in 2 woorden begrijpen in plaats van een volledige zin. ‘Jasmijn, Twelve o'clock'. Euhm, wat is er om 12 uur? ‘Lunch ofcourse!'. Oja, hoe kan ik me daar nou in vergissen! Maar dat leer je wel na een tijdje.

Die eerste dagen (eigenlijk alle dagen) stonden in het teken van zwemmen, snorkelen, kokossap drinken, in een hangmat liggen, boek lezen en dergelijke. Na twee dagen werd het voor mij tijd om door te reizen naar het volgende eiland. Het was een groter eiland maar toen ik aankwam was ik 1 van de 3 gasten die er op dat moment waren. Dit ‘resort' bleek eigenlijk een hutje binnen een Fiji-village te zijn. Ik zat dus gewoon in een dorp van 65 Fiji mensen en 3 gasten. Dat was toch wel een beetje gek in het begin. Ik kwam daar op Hemelvaart en dat is een belangrijke dag. We moesten daarom ook echt mee doen in hun gebruiken. Dat betekent manden weven, eten koken, vegers maken van palmboom-blad en schoonmaken. Ik vond het erg leuk om de real fiji gebruiken te leren kennen, maar vond het toch ook wel gek dat ik betaald heb om vervolgens schoon te maken. Daar ben ik daarom ook maar na 5 minuten mee gestopt en ben ik demonstratief in een hangmat gaan liggen. Ik hoorde die avond dat die hangmat een speciale hangmat is van de village-chief waar hij alleen gebruik van maakt. Oops! Maarja, dan had hij zijn naam er maar op moeten schrijven.

Tijdens het diner was een soort ceremonie waarin we Kava Kava drinken. Dit is een traditioneel Fiji-drank dat wordt gemaakt vanuit een kruid. Het wordt gebruikt tegen depressie en als slaap/kalmeringsmiddel. Je kreeg om de 5 minuten tijdens de ceremonie een (halve) kokosnoot kava drank (die je niet mocht weigeren kwam ik achter na 3 keer) die je in 1 keer achterover moet slaan. Terwijl iedereen kijkt. Nou, dus nippen en de helft weg gooien naast je als niemand kijkt was er niet bij. De eerste keren vond ik het prima. Het smaakt heel bitter en muf, niet echt een aanrader. Maar het is inderdaad waar, je wordt er heel slaperig van. Om 8u in de avond lag ik knock out in mijn bed. Haha! Ik was toen al benieuwd of Kava gezondheidsrisico's heeft bij langer gebruik. Ik zie nu op internet dat Kava verboden is in de EU vanaf 2002 vanwege ernstige gezonheidsrisico's. Ernstige leverbeschadiging, zenuwstoornissen, samentrekkingen van romp, verkleuring van huid, rode ogen en pijnlijke tong. Zouden de mensen op Fiji dat weten?

De volgende dag was mijn verjaardag. De twee andere backpackers wisten dat en we hebben samen een gezellige dag gehad. Gesnorkeld, armbandjes gemaakt en gekaart. Leuk! De mensen van de village wisten dat ook, maar hebben niets ondernomen. Ik denk dat ze me na het gebruik van de hangmat en weigeren van kava niet echt meer de moeite waard vonden. Ik kreeg lieve berichtjes en belletjes vanuit NL dus dat was hartstikke leuk. Maar echt een verjaardags gevoel niet, maar dat vind ik begrijpelijk.

Ik heb nog niet echt uitgedrukt hoe Fiji eruit ziet. Fiji is mooi, erg groen en natuurlijk veel stranden. Het koraal was op sommige plekken prachtig maar op de meeste plekken is het erg aangetast en dood. Fiji is heel erg mooi, maar er is een groot verschil tussen het hoofdeiland en de toeristische eilanden. Op de eilanden is alles zo ingericht dat wij het geweldig vinden als toerist, waar op het hoofdeiland mensen geen stromend water hebben en met 10 mensen op 3 m2 wonen. Het is echt nog een derde wereld land. Dat is ook de reden waarom ik niet kon vertellen dat ik verpleegkundige ben. Na 1 eiland werd me dat gelijk afgeleerd aangezien de lokale mensen naar me toe kwamen of ze medicijnen en drugs (ja, Nederland he) konden kopen. En dat voelt heel erg ongemakkelijk en onveilig want ze geloven je niet wanneer je zegt dat je niets hebt. Dan ben je opeens de arrogante buitenlander. Hmm, misschien had ik ze toch mijn laatste beetje cocaine moeten geven.
Maar op een gegeven moment zei ik dat ik uit Duitsland kwam en nog studeerde voor ‘iets in managment'. Dat was een slimme zet.

Na twee dagen was ik toch wel blij dat ik naar het volgende eiland mocht. Het was een groter eiland en een meer resort idee. Mooi strand, veel hangmatten, cocktails en lekker eten. Dus dat was een goed begin! Ik sliep in een dorm waar 30 mensen konden slapen en ondanks dat dat best wel veel is, was het erg gezellig!

Na de eerste nacht was ik alleen helemaal paranoide en totaal in paniek. Ik werd rond 4uur in de ochtend wakker met ontzettend jeuk. Ik dacht ik ga even plassen en probeer die paar muggenbulten die ik al eerder had te vergeten. Op het moment dat ik de wc inloop en mezelf in de spiegel bekijk besef ik dat er toch iets anders aan de hand is. Ik had overal, en echt overal kleine bultjes die heel erg jeukte. Ik schrok heel erg omdat ik niet wist wat er aan de hand was. Vervolgens herinnerde ik een eerdere jongen in Nieuw Zeeland die er exact hetzelfde had uitgezien. En toen besefte ik dat ik bedbugs had in mijn matras. ‘Bed bugs leven in en rond bedden. Overdag verstoppen ze zich in en achter het bed en in de matras, 's nachts komen ze tevoorschijn en steken de slapende mens (ik dus!) en zuigen zich vol met bloed. De steken kunnen hevig jeukende bulten veroorzaken.' Nou, als jullie de term Bedbugs intypen in Google en bij afbeeldingen kijken zien jullie gelijk hoe zielig mijn rug en armen waren. Naast het feit dat het heel erg jeukt, levert het ook gewoon veel stress op. Want als je niet goed behandeld, neem ik ze gewoon mee naar het volgende eiland en ben ik het probleem in plaats van het matras. Die ochtend vertrok ik naar een nieuwe eiland waar ze (godzijdank) heel adequaat al mijn kleren gewassen en gedroogd hebben, mijn tas van binnen en buiten hebben vergiftigd en mij tijgerbalsem hebben gegeven tegen de jeuk. Dat was echt een verademing. Ik was nog wel de hele reis paranoide als ik ook maar 1 beestje in mijn bed zag. Of heb niet eens zag, maar dacht te voelen.

De laatste dagen van mijn reis waren heel fijn. Ik heb heerlijk van de zon genoten, gekajaked, gesnorkeld, NEMO GEVONDEN!!!, kokosnoot armbanden gemaakt, cocktails gedronken, een full body massage ondergaan en een pedicure gehad. Heerlijk.

Maar toch, drukt zo'n bedbug avontuur een grote stempel op een groot deel van de reis. Ik heb echt een hele fijne reis gehad naar Fiji, maar vond het ook heel fijn om weer terug te gaan naar Sydney.

Zondag 27 mei kwam ik weer terug bij Selfie en de kids in huis. Ik had daar zo naar uitgekeken! Lekker huiselijk en fijne mensen om me heen, goed internet, een televisie en een volle koelkast.Hihi. Deze laatste week hebben we veel leuke dingen gedaan. We zijn naar het lichten festival VIVID in Sydney geweest. Dat was erg mooi. Op alle gebouwen in Sydney was een lichtshow geprojecteerd. Ook zijn Selfie en ik nog even naar mijn favoriete kleding winkel geweest waar ik nu voor het eerst wél spullen kon kopen! Jaaahoee!!! Wat is winkelen toch fijn. Hmm, misschien ben ik mijn matrealisme nog niet helemaal kwijt geraakt.

Op dit moment ben ik me aan het voorbereiden op de terug reis. Tas inpakken, dingen weg gooien en teglijkertijd beseffen dat mijn reis er op zit. Ik weet nog goed dat ik vertrok op een koude dinsdag een half jaar geleden. Wat heb ik genoten van de eerste reismaanden met Odile in Australie, vervolgens totaal verliefd geworden op Nieuw Zeeland, leerzame farm ervaring gehad in New South Wales en een zonnige afsluiter in Fiji. Op dit moment kan ik niet bedenken wat ik allemaal toch heb ervaren in de afgelopen maanden. Elke keer als ik foto's doorkijk denk ik ‘Oja! Dat ook nog'.

Iedereen die me berichtjes stuurde: Echt heel erg bedankt!!!
Het is heel erg fijn als je soms 'zo ver van huis-voelt', zoveel support te ervaren. Dat betekende echt heel veel voor me. Bedankt!

Ik geniet er nu nog even dubbel van!
Voor sommigen tot zondag en de andere, hopelijk tot snel!

Lots of Love, Jasmijn

'Take the road less travelled - Farmwork NSW'

Lieve allemaal,

Het heeft een tijdje geduurd na mijn laatste verslag, maar hier is hij dan weer.
In mijn laatst bericht eindigde ik dat ik ging uitzoeken wat ik precies wilde gaan doen, want nog niets stond vast. Die week in Wellington heeft mede daarom een goede invulling gekregen!

Op 10 april, exact na 3 maanden, keerde ik weer terug naar de stad waar het allemaal begon. Sydney. Ik ging weg van het prachtige Nieuw Zeeland en ging terug naar waar de reis was gestart. Alleen nu zonder Odile! Dat voelde toch wel erg gek aan. Maar ik wilde graag een vrijwillergers plekje (wwoof) gaan vinden in New South Wales op een Boederij om daar ongeveer 4 weken te verblijven en het echte australische leven mee te maken. Dus dan was Sydney een goede basis om te beginnen met zoeken.

Ik ben eerst een kleine week in Sydney geweest en dat voelde toch anders dan de eerste keer. Wanneer je de grote hotspots hebt gezien, merk je dat het toch wel een hele grote, onpersoonlijke stad is en is het magische er een beetje af. Gelukkig leerde ik in mijn hostel een leuke Nederlands meisje kennen en hebben we gezellige dagen gehad. Ik heb geregaeerd op een wwoof advertentie (ik blijf het een gek woord vinden) in het midden van New South Wales. In de advertentie werd aangegeven dat het een mixed farm was dat wordt gerund door Lindsay en Cheryl.

Nou ik was direct enthousiast! Twee lesbische vrouwen die een farm runnen in de middle of nowhere, klinkt gezellig. Daarnaast helemaal leuk dat er dus een mix is tussen mannelijke en vrouwlijke Wwoofers (ik dacht dat ze dat bedoelde met mixed farm, maar mamma vertelde me toch dat het betekent dat ze akkerbouw en vee hebben, gemengd bedrijf. Oops!). Ik kreeg een reactie teug en 2 dagen later zat ik in de trein richting Tullamore.

Dat was een lange trip. Ik vertrok in de morgen om 6 uur om te beginnen met een 7 uur durende treinreis, 2 uur met de bus om daar opgepikt te worden door Cheryl en Clair (een andere wwoofer). Na een hartelijk welkom stapte ik in de auto en dacht dat we er toch nu wel bijna zouden zijn. Nou, niet dus. ook die trip duurde nog 2 uur. In totaal ben ik die dag dus 11 uur onderweg geweest en dat is dan zo'n iniminie klein stukje op de landkaart. Ik sta nog steeds versteld van de grote afstanden in Australie en dat er maar 20mlj mensen in dit grote land wonen. Als ik vanaf Zwolle 11 uur zuidelijker zou reizen, zou ik 3 landen passeren eneen leuke farmplek kunnen vinden rondomGrenoble, Frankrijk.

Toen kwamen we aan bij de farm in Tullamore. En ik kan nu toch wel zeggen dat ik in de middle of nowhere zit zonder telefoon signaal en heel beperkt internet. Toen zag ik een schattig blauw huisje en ontzettend voel troep (Lees: oude traktor onderdelen, auto's, tonnen, blikken, nogmeer auto's etc etc), we waren er: de Farm Chalford. Ik zag een grote, robuste man naar buiten komen genaamd: Lindsay. Lindsay?? Ik heb toch wel drie keer moeten kijken of ik het wel goed zag. Maar het was niet anders te intrepreteren, dit was een echte country MAN. Niet twee lesbische vrouwen dus! Ik moest toch wel weer even om mezelf lachen, want van pappa hoorde ik dat Lindsay een hele normale Engelse mannen naam is. Daarna ontmoete ik ook de andere wwoofer Sandro en de kleinzoon van de familie. Ik was gesloopt na die lange reis, maar ik werd toch ingewijd in het vaste avond ritueel: drinken & poolen.

De volgende dag kreeg ik een rondleiding op de farm. De eigenaren zijn in de 60 en zijn hier gaan wonen om hun pesioen te vieren maar toch ook een leuke dagbesteding te hebben. De Wwoofers helpen hen daarbij omdat de farm toch iets groter aan het worden is. Ze hebben ongeveer 150 schapen en 100 koeien verspreid over 5000 hectare land. Daarnaast hebben ze een groeten planten, fruitbomen, 50 kalkoenen (wat zijn die beesten lelijk!), kippen en 3 honden. Elke ochtend wordt de koe gemolken om ons te voorzien in onze melkbehoefte. Nouja, voornamelijk Sandro zijn melkbehoefte. Haha! Die dag heb ik voor het eerst van mij leven een koe gemolken (ik zal haar nooit vergeten, Blacky ;). Het is trouwens een stuk moeilijker dan het lijkt. Vervolgens nam Lindsay me mee om de schapen te gaan verplaatsen van de ene weide naar de andere. Aangezien het hier in Asutralie allemaal nogal groots opgezet is, kan dat zo een aantal tientallen kilometers zijn. Ook is het niet zoals in holland, plat en en overzichtelijk. Nee er zijn heuvels, meters hoog gras en veel stukken met bos. We reden beiden op een quad (jeeeeh!!) en we namen een van de honden mee om de schapen te drijven. Het was een hele gave ervaring. Ik voelde me soms net alsof ik weer aan het paardrijden was in een buitenrit. Dan zorgde ik ervoor dat ik achteraan was, en wachte ik ongeveer 200m om vervolgens in gallop weer aan te kunnen sluiten bij de rest. Daarna gingen we opzoek naar 2 'vermiste' schapen. Ik wist bijgod niet waar we moesten beginnen met zoeken in al dat land. Dus ik reed braaf achter Lindsay aan. Op het moment dat we ze vonden springt de hond van de quad en rent achter het schaap aan. Op het moment dat schapen zich gepushed voelen gaan ze instinctief liggen. Mooie kans voor ons om ze op te pakken, op onze quad te leggen en mee te nemen naar een grotere groep.

Na twee dagen dat ik daar was zat de school vakantie van de kleinzoon er weer op en ging Lindsay hem afzetten in New Castle (ongeveer 9u rijden). En de vraag of ik mee ging. Ik dacht, ik ben hier net, maar ik ga wel even mee heen en weer. Wist ik veel dat het normaal is dat je dan ook blijft slapen daar dus pas de volgende dag weer terug gaat. Ik was dus net 2 dagen bij wildvreemde mensen en ik ging gelijk weer naar een gezin met wildvreemde mensen. Nou, ik was daarin toch best wel flexibel haha! Nee ik vond het eerst best wel spannend. Maar toen ik daar eenmaal was was het super gezellig. Ik heb 5 keer monopoly gespeeld, in barbie stapelbed geslapen en de volgende dag cupcake ijsjes gemaakt. Ze waren echt heel hartelijk en super gezellig.

De dagen waren altijd heel erg gevarieerd. Geen een dag was hetzelfde omdat de farm niet echt een groot bedrijf was waar ze geld moesten verdienen. De ene dag was je een aanhangwagentje aan het schilderen en de volgende dag scheerde we schapen.

Na een tijdje ging Clair weg, en kwam Magnus (duitse jongen) daarvoor in de plaats. Ook erg gezellig!

De laatste anderhalve week stond voor mij een beetje in het teken van koeien en kalfjes. We hadden namelijk 3 net geboren kalfjes gehaald om die aan de 3 melkkoeien te verbinden zodat ze melk zouden blijven produceren. Ik was gelijk verliefd, op alle drie! De namen waren Clair (vernoemd naar Wwoofer), Bucket (dronk alleen uit een emmer) en Boef (het was een echte boef!). Dus elke ochtend, middag en avond was ik met de kalven en koeien om ze te laten proberen te drinken. Boef ging super goed en dronk al snel van de koe. Alleen Clair en Bucket deden het niet zo goed. Na een aantal dagen zagen we duidelijk dat ze heel mager en ziek waren. We probeerde wat we konden (dat is niet zoveel) maar uiteindelijk zijn ze allebei overleden. Nou, en dan ben ik dus echt een wrak. Ik kan er heel slecht tegen wanneer drieren pijn hebben maar helemaal wanneer ze jong zijn. Misschien moet ik de volgende keer maar stemmen op ' Partij voor de dieren' . Maar boef mocht uiteindlijk op mijn enelaatste dag voor het eerst met zijn nieuwe mamma naar het grote weiland. Ik voelde me als een moeder die haar kind voor het eerst naar de basisschool bracht. Echt heel trots!

Ik kan nog wel honderd dingen bedenken wat we hebben gedaan; een nieuwe stier opgehaald, een kalfschuur gemaakt en geschilderd, ik heb meegeholpen (uhu) met het in elkaar zetten van een traktor motor, schapen geschoren, koekjes gebakken, een avond in het plaatselijke restaurantje gewerkt, traktor gereden, pool gespeeld, zelf wiskey gemaakt, saltbush gepland, safari jeep gereden etc etc etc.

Maar voornamelijk heb ik me de laatste 3,5 week heel erg thuis gevoeld. Er werd gekookt en gewassen en dat is toch zo' n fijn gevoel na zo' n lange tijd overal en nergens te wonen en te zijn. En het was leuk met de andere wwoofers. Gezellig!

Gister ben ik na 3,5 week terug gekomen in Sydney na weer dezelfde lange reis. Ik heb als een gek gerend naar de bus (ik werd bijna benauwd van de hoeveelheid mensen op sydney central station) naar Narrabeen. Ik heb nog nooit zoveel vuile blikken naar me toe gekregen in de bus. Ik nam namelijk in totaal 3 plekken bezet in een drukke bus. Ik op 1 en mijn backpack op 2 andere stoelen. Maar eerlijk waar, ik zou niet weten waar ik hem anders had neer moeten leggen. Dus op een gegeven moment heb ik maar de Sydney mentaliteit overgenomen en iedereen grandioos arrogant aangekeken die ook maar 1 opmerking wilde gaan maken. Net alsof doen dat je aan de telefoon bent helpt trouwens ook. Maar Narrabeen is ongeveer 45 minuten van Sydney. Ik logeer hier een kleine week nu bij Selfie en dat vind ik heel er fijn! Van huiselijke sfeer, naar huiselijke sfeer.

En maandag 14 mei, vertek ik dan eindelijk voor 2 weken naar... Fiji!! Ik ga daar 6 verschillende eilanden zien en genieten van de prachtige omgeving. Ik mag daar zelfs mijn verjaardag vieren! Hopelijk hangt er ook iemand voor mij ballonen op.

Daarna kom ik terug in Sydney om na dan op 2 juni terug te vliegen naar Nederland. Ik kom 3 juni om 10:40u, na 5 maanden weer aan in Nederland. Ik besef het nog niet helemaal omdat er nog zoveel te gebeuren staat, maar ik vind de gedachten van naar huis gaan toch ook wel erg fijn.

Tijdens mijn ervaring in de farm heb ik veel Country muziek gehoord waaronder zanger Graeme Connors, Omdat ik toch wel een beetje verliefd ben geworden op zijn muziek trakteer ik jullie nog even op een van zijn nummers. Zeker de moeite waard!

http://youtu.be/K6Uk2rTvVkI

'So take the road less travelled,
take the long way round.
Let your life unravel,
As you cover that ground.
Ride high in the saddle,
Face the world alone.
Take the road less travelled,
And find your own way home!'

Lots of love!

'Slice of Heaven - South Island'

Lieve allemaal!

Hier ben ik weer vanuit Nieuw Zeeland. Het is nog niet zo lang geleden dat ik mijn laatste bericht heb geschreven over het noorder eiland, maar voor mijn gevoel zijn we al een maand verder. Door alle belevenissen en ervaringen ben ik het gevoel voor de tijd helemaal kwijt.

Met veel ervaringen en belevenissen heb ik natuurlijk ook weer veel te vertellen. Mijn laatste bericht eindigde in Wellington waar de groep zich opsplitste. Sommigen gingen verder naar het zuidereiland en anderen niet. Met een boot gingen we van het noorder naar het zuidereiland. Ik dacht dat het afstand zou zijn van Den Helder naar Texel, maar dat was niet zo. Haha. Drie en een half uur later kwamen we aan in Picton. Een visserdorp in het noorden van het zuidereiland. Daar werden wij (3 meiden van de eerste groep) opgewacht door een nieuwe reisleidster en een nieuw groepslid. De reisleidster begroete ons door het zingen/schreeuwen van ‘The Black Eyed Peas - I got a feeling, that tonight going to be a good night'. Aha..
Een hele energieke dame die er zin in had. Het ‘over-de-top' gehalte steeg en daar moest ik als nuchtere hollander eerst even aan wennen. Verder werden we aangevuld door een meisje uit Sydney. En dat was de groep, 5 vrouwen.

De eerste dag stond in het teken om van Picton naar het Abel Tasman national park te komen. De weg ernaar toe werd op een hele leuke manier ingevuld. We stopten in Malborough wijn regio waar we een wijnproeverij hebben gedaan, een chocolade fabriek hebben bezocht en zelf fudge gemaakt. Volgens mij hadden ze geluk dat het alleen vrouwen waren! Vraag me niet welke wijn en chocolade we hebben geproefd, maar het was lekker. De fudge die ik zelf had gemaakt was daarintegen níét te eten! Combineer nooit caramel, kiwi en rum. Gatverdamme! Die dag kwamen we in de avond aan in het nationale park. Het Abel Tasman park is een natuurgebied dat bekend staat om haar stranden waaronder ‘Gold Beach'. De dag erna hebben we een wandeling gemaakt door het park van 15 km. Wat ik bijzonder vond aan het park was dat het regenwoud waar we door heen liepen langs de kust, geheel doorlopt tot aan het strand. Dat geeft zo'n mooi contrast. Het intens groene van het regenwoud, vervolgd met gouden stranden en helblauwe zee. Bijzonder!

Via een dag met reizen, na heet water bronnen in Hanmer Springs en wandelen in mooie parken kwamen we aan in Kaikoura (oostkust). Kaikoura is schattig en staat bekend om de hoeveelheid aan dolfijnen, walvissen en albatrossen die daar dagelijks komen. Die dag heb ik gezwommen met wilde Dusky Dolphins. In verhouding kleine dolfijnen die leven in de zeeen rondom Nieuw Zeeland. Het was een regenachtige dag met erg veel wind, dus ergens vond ik het ook wel spannend om gewoon ‘los gelaten' te worden in de open zee. Voor de zekerheid maar anti-misselijkheid pillen genomen. Allereerst werd ik helemaal ingepakt in een swimsuit, van voeten tot een ‘bodywarmer' tot handschoenen tot hoofd, dit betekende denk ik dat het water koud was! Vervolgens kreeg ik uitleg over de trip. Hoofdzaak was dat wij de dolfijnen dienen te entertainen wilden we hun aandacht trekken in plaats van andersom. Om dit te doen is het belangrijk om zo ‘Dolfijn-like'mogelijk te zijn. Beweeg als een dolfijn, maak veel geluid door het zingen van liedjes in je snorkel, zwem snel in rondjes en duik naar beneden. Aha. Nou, aangezien ik half dolfijn en half zeemeermin ben, wordt dit vast geen probleem. Vervolgens gingen we in een groep van 8 de boot op om naar de groep met dolfijnen te varen. Ik dacht dat dit een groepje van 10 dolfijnen zou zijn waar ik als een gek achteraan zou moeten flipperen. Maar nee hoor, serieus honderden dolfijnen om onze boot heen. Ik gleed in het water en startte met mijn dolfijn imitatie. Bewegingen als een golf en een hoog liedje werden gezongen. Op een gegeven moment ben ik het volkslied maar gaan zingen.
Tientallen dolfijnen zwommen om, over en langs me heen. Ik was eerst al gigantisch onder de indruk dat ik de dolfijnen van zo dingbij kan zien en ze totaal niet onder de indruk waren van mijn dolfijn imitatie liet me koud. Wat zijn dolfijnen prachtig en heel erg elegant. Ze spelen spelletjes met elkaar en springen uit het water om vervolgens weer verticaal in het water te duiken, en dat op een meter afstand van mij! Op een gegeven moment was ik toch wel klaar voor wat meer interactie, dus mijn liedjes werden harder en ik probeerde oogcontact te maken. En dat vonden sommige toch wel boeiend.. Omdat ze zo nieuwschierig zijn komen ze echt naar je toe om te zien wat je gaat doen. Dus daar ging ik, rondjes zwemmen en duiken. Heel erg gaaf op de interactie te voelen en beleven. Ik kan het niet beschrijven maar het was echt magisch. Jammer genoeg werd ik door de wind/golven toch wel zeeziek na een tijdje.
In de avond heeft onze reisleidster voor ons gekookt (was vroeger een kok, JEEH) en hebben we nieuwzeelandse mosselen en greyfish gegeten. Echt súper lekker. De mosselen hier zijn gigantisch! Het 5 dubbele van wat wij gewend zijn.

De dag erna stond in het teken van reizen van Kaikoura naar Franz Josef. Anders gezegd, van oost naar westkust. Het is alleen helemaal geen probleem om zo lang in de bus te zitten als je daardoor zoveel prachtige landschappen van Nieuw Zeeland kan bewonderen. In 1 uur zie je regenwoud, droogland, weilanden en gebergten. En dat gaat zo over and over again.

Savonds kwamen we aan in het dorpje Franz Josef om vervolgens optijd te gaan slapen om ons voor te bereiden op de dag erna! Franz Josef is namelijk bekend om de 2 gletsjers die dichtbij liggen, Franz Josef Glacier en Fox Glacier. Deze dag kregen we de mogelijkheid om de gletsjer te gaan ontdekken. Er waren verschillende wandelingen mogelijk en helikopter vluchten. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een combinatie van beiden door de ‘Heli-Hike' in Franz Josef. Het brengt je direct naar een hoog punt van de gletsjer waardoor je de tijd die je hebt echt kunt gebruiken op en in de gletsjer. Weer kreeg ik een hele outfit aangemeten voor de kou, dit keer geen wetsuit maar een winterpak. En ik kreeg zolen voor onder mijn schoenen met spikes van 5cm om grip te hebben in het ijs. Maar eerst nog de helikopter vlucht naar de gletsjer! Dat was echt heel bijzonder. Erg mooi uitzicht, want ik zat voorin naast de bestuurder. Hij moest me eerst toch wel even vertellen dat ik nergens aan mocht zitten. Goh, dat had ik nou niet verwacht!
Ik zag vanuit de lucht de Tasman zee die op 50 km afstand van de gletsjer ligt en vervolgens het regenwoud weer begit tot aan de gletsjer. Vervolgens begon de wandeling en het klimmen op de gletsjer. Dat was echt heel erg leuk. Je klimt tussen de ijsschotsen omhoog en naar beneden en de guide (mooooie man) op zoek naar grotten. Vervolgens hebben we verschillende grotten beklommen en gebuikschuifd in kleine holtes. Ik dacht bij alles ‘daar pas ik niet tussen'. Maar was echt heel erg leuk!

Vervolgens vertrokken we om in 3 dagen van Franz Josef naar Queenstown te komen via andere plaatsjes. Queenstown staat bekend om het ‘adrenaline paradijs'. Daar keek ik wel naar uit! Zondagavond kwamen we aan en besloten we met zijn allen dat het tijd werd voor een stap avond! We waren ten slotte in Queenstown. Dus we hebben een heuse kroegentocht gedaan waar we begonnen in een canadese bar. Rendier hoofden, opgezette grizzly beren, mechanische rodeo: allemaal aanwezig! Vervolgens gingen we naar de Ice-Bar van Queenstown. Alles, inclusief je glas is van ijs. De cocktails smaakten erg goed! Vervolgens heb ik mijn ogen nog uit gekeken in een heus hard-rock cafe. Headbangen in NL was er niets bij! Om uiteindelijk te eindigen in een leuke dans bar waar we de rest van de avond hebben doorgebracht.

De volgende twee dagen hadden we ‘vrij' in Queenstown. En ik had na gedacht wat nu de ultieme adrenaline kick is en mentale ‘shock'. En ik heb van veel mensen tijdens het reizen gehoord dat bungyjumpen het moeilijkste is omdat je zelf de stap moet zetten om jezelf van een brug te gooien. Dus dat werd hem! Daarbij is bungyjumpen ontdekt in NZ en ik heb zelfs gesprongen van de eerste echte bungyjump brug van de wereld!
Het was echt spannend. Toen we er heen reden dacht ik alleen maar: ‘Aaaaah jaaahooee!'. En toen we er waren dacht ik ‘Aaaaahh....heeellpp!'. Het moment dat je betaald krijg je ook te horen dat je het geld niet terug krijgt. En nee, ook niet als je niet springt. Daar ging mijn laatste weg uit, want ze had mijn geld al in haar hand. Ik was toen echt gespannen en had de zenuwen gieren door mijn lijf. Dan loop je naar die brug en er lopen (ook weer mooie) bungy-mannen met je mee die alleen maar enge dingen zeggen. ‘Het komt echt wel goed, de vorige brak alleen zijn enkels' - ‘En ach, wat kan er gebeuren? Je wil toch wel in het water gedipt worden?' En 1 was alleen maar op mijn arm aan het tikken en uitdagen ‘sla me dan - sla me dan!'. In een vlaag van zenuwen heb ik hem een stomp in zijn buik gegeven, oops!
Daarna krijg een een sexy broekje aan en moet je vervolgens op de rand van de brug gaan zitten terwijl hij je benen aan elkaar maakt (ik zei toch half dolfijn half zeemeermin?) met een handdoek voor de demping en 1 touw maakt hij je vervolgens vast. Ik bleef heel leuk zitten in afwachting tot de rest van het tuig, tot hij zei: ‘Je mag gaan staan hoor!' waarop ik reageerde: ‘Is dit alles??'. Dat was dus alles, haha. Vervolgens mocht ik hoppend naar de rand van de brug. Ik heb nog nooit zo stevig de rand van een brug vast gehouden. Ik heb vervolgens 5 keer gevraagd wat ik moest weten voordat ik sprong. ‘Niets, gewoon springen' was telkens het antwoord. Toen vroeg hij me de brug los te laten waarop ik zei ‘ja, dat doe ik'. 10 seconden later: ‘Je hebt nog steeds de brug vast'. Ojaaa, en toen liet ik hem maar los. Het lijkt nu alsof dit 15 minuten duurde, maar in werkelijkheid nog geen 3 minuten in totaal. Toen telde hij van 3 naar 1 en... ik sprong! Gewoon in een keer en het was echt heerlijk. Het gaat heel snel en je bent je heel bewust dat je iets gaat doen wat toch helemaal tegen je natuur in gaat. Achteraf had ik echt ‘jelly legs'. Ik kon de trap naar boven niet meer opkomen! Maar wanneer ik thuis ben kan ik zelfs de dvd laten zien. Als ik er over na denk krijg ik weer kriebels!!

Na Queenstown vervolgde we onze weg naar Doubtful Sounds. Het zuidelijkste punt waar we zijn geweest en waar jaarlijks 7 meter regen valt in de Fjorden. Fjorden die zijn ontstaan door Gletsjers. Ik was erg benieuwd want we gingen met een boot naar een plek waar we overstapte op een bus die ons bracht naar ons hotel-boot. En het was prachtig. De omgeving én de boot. EN we hadden stralende stralende zon. De guide die al 5 jaar nonstop dit werk doet en elke 2 weken op die boot is, had dit nog nooit eerder meegemaakt. Maar wat was het mooi. Met een boot door deze onaangetaste natuur en kunnen zwemmen (brrr), kajakken, zeehonden zien spelen in hun eigen natuur, pinguins zien zwemmen, dolfijnen zien zwemmen en de echt de geluiden van de natuur kunnen horen. Watervallen, vogels en verder niets. Ik heb nog nooit zo'n onaangetast stukje natuur gezien. Geen verkeer, weinig tourisme, geen gepraat van mensen of beltonen. En naast zo'n fjord voel je je toch wel heel erg klein. Ik denk dat de foto's genoeg zeggen!

Daarna gingen we van Doubtful Sounds richting Christchurch in 2 dagen. We hebben deze dagen veel gemountainbiked en dat was erg leuk! De eerste dag 40 km en de twede dag nog eens 36. Toch vind ik de ‘recht-op-zit' fietsen van NL wel fijner. Ik krijg namelijk last van mijn handen en rug van de mountainbikes en ben niet helemaal in balans. Er gaat toch niets boven de oma-fiets.

Daarna vloog ik terug naar het noorder eiland, Wellington. We namen hier afscheid van elkaar want ik was de enige die hier bleef. Deze nacht sliepen we trouwens met zijn drieeen en een oudere man op een kamer. Geen probleem. Hij wist dat zij 3en vroeg eruit (5u om naar Auckland te gaan) moesten en ik bleef liggen. Echter, ben ik deze ochtend op een hele vreemde manier wakker geworden. We hadden in plaats van een mechanische wekker een humanische wekker! Ik heb nog nooit iemand zo hard horen kreunen en gapen in de morgen. Ik was helemaal verbaasd. Tot het moment dat hij vond dat ík er toch ook uit moest komen, want het was immers al 4:30u. Dit deed hij door mijn deken (je hebt een deken met daar onder een laken) van mij af te halen en ze zingen: ‘Lady, its time to wake up and get out. Waky Waky!!'. Ten eerste, blijf van mijn deken af en bemoei je met je eigen ochtendritueel. En ik hoefde er niet eens uit! Dus dit heb ik hem even haarfijn uitgelegd.

De rest ging door naar Auckland. De trip zit er dus al weer op en ik blijf nu een weekje genieten in Wellington. Heerlijke stad! Ik heb tot nu toe heel erg genoten van Nieuw Zeeland. Het is zo relaxed en prachtig. Jammer dat het zo ver van NL is, want dit zou een land zijn waar ik prima zou kunnen wonen.
Ik ga deze dagen uitzoeken hoelang, wanneer, waar, hoe etc de rest van mijn reis eruit gaat zien. Want ik heb plannen, maar er staat nog niets vast.

Dikke kus en bedankt voor alle lieve berichten/mailtjes en smsen!! Die blijven altijd welkom, erg fijn zelfs!

Lots of Love - Jasmijn'

p.s.:Mooie Kiwi songs die me echt doen denken aan de NZ en passend zijn voor mijn reis!

http://youtu.be/F387s1Bn-rk

http://youtu.be/vqnwqsJYyiU

'Kia Ora North Island'

Dag allemaal,

Mijn eerste bericht vanuit het verre Nieuw Zeeland met exact 12 uur tijdverschil. Ik ben inmiddels vanaf 6 maart in Nieuw Zeeland en ik heb al zoveel gezien en gedaan!
Allereerst heb ik nauutuurlijk gezwaaid naar lieve Odile toen zij naar de taxi plaats rolde, haar koffer rolde in ieder geval, in Melbourne. Ze ging 2 dagen daarna naar huis en ik vloog naar Auckland. Dat was gek zeg! Mijn inmiddels goede vriendin ging weg en ik ging nu echt mijn eerste vlucht alleen maken.

De eerste 3 dagen waren in Auckland. Ik heb niet hele goede verhalen over deze stad gehoord, maar ik vond het toch wel erg schattig en mooi! Je ziet duidelijk de Engelse invloeden in de architectuur terug. Ik heb die dagen het voornamelijk druk gehad met het regelen van een telefoon die het wél doet.

Zaterdag 10 maart begon mijn trip voor 22 dagen. Ik zag er wel een beetje tegenop. Ik weet inmiddels hoe slopend deze trips kunnen zijn en mijn maxiumum aan trip-ervaring was 6 dagen. Nu een van 22 dagen! Maar op de dag van vertrek was ik niet zenuwachtig, en dacht ik: 'Dat komt vast wel goed!'. De eerste dagen waren we in een klein groepje (4 vrouwen, 1 NL, 1 Swiss, 2 Duitsers) en een nieuwe reisleidster. Ik geloof dat ik nog nooit zo'n ongeorganiseerd persoon heb gezien, het is zelfs erger dan ik! Nou, dat zegt wat. Drie van de vier personen doen de hele trip en we worden aangevuld met personen die kortere trips doen.

Eerst gingen we op naar het noorden, Paihia. Op onze weg daar naar toe heb ik Nieuw-Zeelands grooste boom geknuffeld enGoat Island bewonderd. De dag erna gingen we met behulp van een dolfijnen cruise naar Urupukapuka Island. We hadden de eerste dagen niet zo mooi weer, maar tijdens de cruise wel van heel dicht bij een groep dolfijnen mogen zien! Echt heel erg indrukwekkend. Eenmaal aangekomen op Urupukapuka Island (ja probeer dat maar eens snel achter elkaar te zeggen) zagen we een heel idilisch, klein eiland met 3 huisjes en een restaurantje. Hier gingen we de nacht doorbrengen! Eerst hebben we het eiland te voet bekeken en daarna ben ik gaan snorkelen. Dat was erg mooi!.

De dag daarna gingen we weer terug richiting Auckland. Op onze terug weg stopten we bij een Native Bird Recovery Centre waar we Kiwi's hebben gezien. Mijn eerste Kiwi! Wel met maar 1 poot.
De dag erna gingen we richting Hahei. Dat is echt een paradijs! Het weer was super mooi geworden en er was een prachtig strand. Deze dag heb ik met een groep in de zee gekajakt. Dat was super tof! We gingen langs Cathedral Cove. Na 2 uur stopten we op een strandje voor een kopje koffie wat de guide allemaal had meegenomen in zijn kajakt. Echt hilarisch wat we konden kiezen van een hot choco tot een latte tot een thee. En natuurlijk zwemmen in de zee!

Vervolgens gingen we van Hahei naar Rotorua, het centrale punt van de Maori cultuur. In de middag heb ik eerst wild water geraft, wat ik best wel vaker in Frankrijk heb gedaan. Toch was dit echt totaal anders!! Het was veel wilder en heftiger inclusief een waterval van 7 meter. Maar ik had er zin in! Ik zou willen dat deze sporten ook wat meer in Nederland zouden kunnen worden gedaan, maarja. Eenmaal in de boot bleken we echt een stelletje ongeorganiseerde peddelaars te zijn. Ik en het andere meisje vooraan hadden prima hetzelfde ritme, maar de rest was toch met wat anders bezig! Haha. Toen we eenmaal bij de waterval aankwamen maakte de raftinstructeur toch wel even duidelijk dat we niet meer terug konden, maar we echt peddelde als een stelletje marshmallows. Dat helpt natuurlijk wel voor je zelfverzekerdheid bovenaan zo'n waterval. Eerst ging er een boot voor ons die het allemaal prima doorstond. Toen mochten wij. Hoe dichter bij we kwamen, hoe beter ik zag hoe hoog 7 meter eigenlijk is! Maar daar gingen we, maar niet zonder slag of stoot. Toen we van de waterval naar beneden gingen maakten we een heerlijke flip en klapte we boot en al helemaal om! Ik heb er nog steeds een wiplash van over gehouden. Maar het was erg gaaf. En de boot na ons lukte het natuurlijk ook ‘gewoon'. Haha.
Direct vanuit het raften gingen we door naar een Maori communitie. We gingen daar Maori's ontmoeten, lekker eten, naar een show kijken en in een Maori hut slapen. Dit was heel indrukwekkend. De Maori's zijn heel erg trots op hun achtergrond en de Kiwi's zijn ook heel trots op hen. Het is echt 1 volk. Dat trotse gevoel heb ik nooit gevoeld in Australie bij de Aboriginals. Daar is meer schaamte en boosheid tegenover elkaar. Na veel speciale dans, zang en toneel gingen we eten. Het eten was bereid op een heetwater bron die veel te vinden is in deze omgeving. Lekker!! Na een heerlijke nacht terwijl de goden over mij waakte gingen we de dag erna door naar het nationale park Tongariro.
We verbleven hier op een prachtige ranch met uitzicht op de rivier. We hebben de omgeving met de eigenaresse ontdekt door met een 4WD door de bush te rijden. Het voelde weer een beetje zoals in Tamworth op de paarden Ranch. We hebben gezien hoe schapen bij elkaar worden gehaald door honden en hebben (weer) gekajakt door een grot. Erg mooi! Op de terug weg kwamen we aan in een weide waar een schaap alleen op de grond lag. Ze was erg ziek en de eigenaar besloot het schaap te doden. En nee, hij wacht daarmee niet totdat wij westerse toeristen weg zijn. Maar toen ik er toch was, ben ik mee gegaan om te kijken. Heftig om te zien dat hij wordt doodgeschoten maar wel heel fijn dat hij zo snel werd verlost. Als kerstmis cadeau kreeg ik de huls van de kogel mee.

De volgende dag (vandaag) stond in het teken van de Tongariro Alpine Crossing. Dit is een 9-urige hike richting vulkanen in het nationale park. Het schijnt een hele pittige, heftige dagtocht te zijn met overwegend hele steile stukken van graffel. Ik heb er lang over nagedacht, maar uiteindelijk besloten het niet te doen. Ik vind wandelen best leuk, maar is niet mijn ding. Daarnaast denk ik dat ik het misschien wel had gekunt, maar niet van had genoten. Ik heb vandaag een andere wandeling gemaakt naar TupapaKurua Falls van 4 uur. Dat was én heel mooi, én best lang vond ik zelf én heerlijk om even alleen te zijn. En ik ben eerder terug dus kan jullie op de hoogte brengen! Aan alle nadelen zitten voordelen.

Morgen vertrekken we naar Wellington om zondag naar het Zuider eiland te gaan. Ik heb er zin in want ik hoor van veel mensen dat dat nog mooier is. Ik kan me het trouwens bijna niet voorstellen. Vergeleken met Australie is Nieuw Zeeland zo veel mooier. Echt ongeloofelijk.

Verder nog een verandering in mijn reis. Vanwege een negatief reisadvies voor Bangkok, zuiden van Thailand en het noorden van Maleisie dat vanaf Februari 2012 geldt, heb ik besloten niet naar Azie te gaan. Ik weet niet hoe erg het is, maar ik wil geen risico nemen. Daarnaast had ik al een anders geweldig idee wat ik daardoor in vervulling kan laten gaan: paar weken naar Fiji om te relaxen en een duikcursus te gaan doen!! Dit ga ik allemaal regelen na de tour en ik zal na Nieuw Zeeland daar heen gaan. Na Fiji weer terug naar Australie om, ik vermoed, de oostkust te gaan bewonderen in mijn duikoutfitt. Jeeh!

Ik ga jullie weer op de hoogte brengen wanneer ik kan!

Lots of Love- Jasmijn

‘Northern Territory – The Red Centre’

Lieve Allemaal,

Vorige zondag vertrokken we met de famous ‘Ghan-train' vanuit Adelaide naar Alice Springs. Thuis zeur ik al als ik vanaf Zwolle naar Eindhoven moet reizen en 3 uur onderweg ben samen met de Nederlandse Spoorwegen. Dat heb ik nu toch wel snel afgeleerd. De treinreis van Adelaide naar Alice Springs betreft 1700 km en duurt 27 uur. Dat is langer dan mijn vlucht naar Australie!
Gelukkig hadden we een stoel die ook in slaap stand kon worden gezet zodat ik nog een beetje kon wegdommelen en af en toe. Voor mij met de nadruk op ‘Af en toe'. Ik ben erg jaloers op Odile, die de gave heeft waar we ook zitten/staan/liggen/hangen/rollen of hurken binnen 5 minuten kan slapen en de komende 4 uur niet wakker wordt. Leuk weetje trouwens, de treinrails is aangelegd door Afganen op hun kameel en vandaar is de route naar hen vernoemd.

Na een lange rit kwamen we aan in Alice Springs. Precies in het centrum van Australie, the Red Centre. Wat is het hier toch anders dan de rest van Australie dat ik tot nu toe gezien heb! Het is hier heel klein, weinig mensen, laagbouw, slecht onderhouden en heel veel aborigionals. Dat heeft toch wel zijn charme. We moeten er wel rekening mee houden dat we hier niet samen wanneer de zon onder is (half 8) over straat kunnen. De kans is dan heel groot dat we worden lastig gevallen. De Aboriginals zijn hier in verhouding veel en zijn niet erg aangepast aan de australische normen en waarden. Of de australiers zijn niet aangepast aan hun normen en waarden, het is maar hoe je het bekijkt. Er is in ieder geval een duidelijk verschil in beleefdheid, luidruchtigheid en hygiene.

Daarnaast dachten we ook dat er een enorme hitte zou zijn in Alice. Ik had al veel verhalen van andere backpackers gehoord en de normale temperatuur is 40 graden. Op een of andere manier krijgen wij het voor elkaar dat we aankomen in stortregen en 20 graden. Toen we vervolgens met de trip startte op woensdag, hoorde we van de tourgide dat het sinds jááren niet zo hard heeft geregend als nu. En dat voor de komende 5 dagen dezelfde voorspelling was en we en rekening mee moesten houden dat er grote overstromingen zouden komen. Ik dacht toch echt dat we het regenseizoen in de oostkust hadden verlaten! Maar nee, het voelde heerlijk als Nederland.
Met mijn regenponcho, bergschoenen en zonnebril (blijf optimistisch)gingen we op pad in de bus. In het begin moest ik steeds erg lachen, want langs elke rivier riep de tourguide: ‘Wow! There is water in it!!' en ik dacht, ‘Natuurlijk... het is een rivier?'. Blijkbaar stonden die ook al jaaaaren droog. Tijdens de busreis kwamen we op een gegeven moment een weg tegen die toch verder overstroomd was dan de verwachting. Daardoor was de highway naar het nationaal park van Kings Canyon afgesloten voor de komende dagen! De plannen die er waren voor de drie dagen werden toch even anders. We gingen nu direct naar Uluru (Ayers Rocks). Deze rock is bekend door zijn tafelmodel en staat midden in de dessert en is altijd zonovergoten en daarom oranje van kleur. Nou, die Uluru heb ik helaas niet gezien. Maar de tourguide heeft ons op het hart gedrukt dat we een hele speciale Uluru gingen zien, die maar héél wienig mensen konden aangschouwen. Nou, ik was benieuwd.

Allereerst gingen we naar het culture centrum waar we veel hebben kunnen lezen en leren over de geschiedenis van de aboriginals. Er zijn natuurlijk veel natuurkundige verklaringen waarom de de rotsen daar zijn onstaan. Maar net zoals wij de verhalen van ‘Adam en Eva' en ‘Onbevlekte Maria' in de bijbel hebben, zijn er ook verhalen van de aboriginals en het onstaan van de rotsen. In het nationale park zijn er drie groepen gesteenten; ‘Kings Canyon, Uluru en Kata Tjuta'. Het verhaal is dat twee jonge broertjes de mooiste berg ooit wilde maken. Gestart met Kata Tjuta om allerlei verschillende bergen in de zand te tekenen. Hier waren ze toch niet tevreden over en gingen verder met Uluru, een berg met een platte bovenkant. Ook hier waren ze nog niet geheel tevreden over. Als laatste maakten ze de perfecte bergen van de Kings Canyon. De oudste broer ging na een lange dag werken opzoek naar voedsel en vroeg de jongste broer te wachten. Na de jacht bleek er zo weinig eten te zijn in de omgeving dat de oudste broer zelf alles heeft opgegeten op de terug weg. Die avond is de jongste broer gestorven. Toen de oudste broer weg liep van de berg was hij zo verdrietig om het verlies dat hij dagen heeft gehuild. Dit verklaren de grote zoutmeren die bij Kings Canyon zijn ontstaan. Gelukkig klinkt dit net zo geloofwaardig als vele verhalen uit andere geloven, maar wel heel boeiend!

Vervolgens gingen we naar Uluru toe. Daar zagen we het tafelmodel berg, met watervallen door de heftige regenval! Ten eerste was de berg veel groter dan ik had verwacht en met watervallen naar beneden toch heel indrukwekkend. Onze tourguide maakte zo ongeveer meer foto's dan wij, dus het zal wel erg bijzonder zijn. Toch was ik de stortregen snel zat op een camping, in een tent. We stroomde bijna weg en daarom moesten we op een gegeven moment de tenten op een houten flonder zetten. Alles was nat, joepie.

De tweede dag stond in het teken van wandelen rondom de mooie gebergten. Gelukkig was de regen al iets geminderd. We hebben eerst een hike/klim gedaan van 7,4 km op en af in Kata Tjuta. Dat was echt heel mooi en hoe oncharmant mijn bergschoenen ook zijn, wat was ik blij dat ik ze had! En vervolgens zijn we n de lunch gestart met de wandeling rondom Uluru van 10,6 km. Nou ik vond mezelf best sportief toen ik klaar was! Het is vooral leuk in zo'n groep dat je met veel verschillende mensen praat over van alles. Met een Zweed over het Euro visie songfestival gediscuseerd, Japanse over de vooroordelen en het verschil tussen China en met iemand uit de UK dat ze het zo erg vind dat ze maar 1 taal beheerst. Echt leuk om al die verschillende verhalen van iedereen te horen. Verder hebben we nog verschillende mooie punten bezocht en veel verhalen gehoord over de geschiedenis van het nationale park.

Inmiddels is het zondag 4 maart en is het Odile haar verjaardag! We eten cupcakes, ik geef cadeautjes en heb 25 balonnen opgeblazen die nu in onze 4 persoons kamer hangen (of de andere het nou leuk vinden of niet). Daarnaast hebben we het Reptiel centrum bezocht waar we verschillende hagedissen en slangen hebben gezien en hebben mogen vasthouden. Odile heeft zelfs een verjaardags-kus gekregen van een ‘Blue Tongue Lizerd'. Daarna hebben we de Flying docters bezocht. Leuk!

Nu genieten we nog even van een dagje rust als we dinsdag samen vanuit Alice naar Melbourne vliegen. Helaas ga ik dan door naar Nieuw Zeeland en blijft Odile in Melbourne achter. Die eerste 2 maanden zijn voorbij gevlogen! Dan start mijn avontuur in Nieuw Zeeland om daarna wel weer terug te komen om de rest van Australie te zien. Ik heb wel mijn verblijf van 4 weken naar 7 weken verlengd in Nieuw Zeeland. Ik heb er zin in, maar vind het ook erg spannend om weer een nieuw hoofdstuk in te gaan.

Trouwens, luister allemaal hier maar even naar = leuk!
http://www.youtube.com/watch?v=kdihHnaOQsk

Tot de volgende keer, vanuit Nieuw Zeeland!

Lots of Love - Jasmijn

'Great Ocean Road & Kangaroo Island'

G'day Mates,

We zijn inmiddels maar 9 dagen verder dan de vorige blog maar ik heb al zoveel gezien en meegemaakt wat ik graag met jullie wil delen! De afgelopen dagen stonden in het teken van Melbourne naar Adelaide te komen. We hadden samen 2 trips geboekt van 3 dagen. De eerste stond in het teken van de Great Ocean Road en de tweede drie dagen stonden in het teken van Kangaroo island.

Vrijdagochtend werden we vroeg opgehaald in Melbourne om onze groep te leren kennen en te vertekken. De eerste groep bestond uit 20 personen tussen ongeveer de leeftij van 18-35 jr. Verder was het een compleet europese groep bestaande uit veel duitsers, denen, fransen, zweden en natuurlijk de leukste: Nederlanders. Grappig, kom je naar Australie om dit continent te leren kennen, reis je met geheel europa. Haha. Gelukkig was de reisleider wel een echte Australier. Ik vond de trip heel erg leuk, maar voornamelijk om met de groep te zijn. De Great Ocean Road zelf is een mooie weg langs de zuidelijke kust die eindigd bij de 12 Apostels. Die hebben we mogen zien bij zondsondergang, dat was erg mooi! We sliepen in een klein hostel in 'the middle of nowhere' waar de Kangaroo's savonds omheen kwamen staan om te overnachten. Als een soort koetjes in een NL wei.
Verder hebben we een hele gezellig 3 dagen gehad en door een aantal verjaardagen leuke feestjes gehad! Toch wel erg brak van de avond ervoor gingen we zondag wandelen. Ik wilde me niet laten kennen dus ik heb mooie watervallen gezien en 'the grampians'. Indrukwekkend!

Toch wel gesloopd kwamen we zondagavond laat aan in Adelaide. Erg veel laagbouw hier en het is zo mooi! Juist omdat het zo anders is dan Melbourne en Sydney. We gingen snel slapen (in het beste hostel tot nu toe) om de volgende dag door te gaan naar Kangaroo island. Ik had hier echt zin in! Deze nieuwe trip ging samen met een nieuwe groep. Deze groep was weer compleet europees maar de leeftijd lag wat hoger. Dat was wel fijn, zo kon ik echt genieten van kangaroo Island op een rustige manier.

Maar wat was Kangaroo island prachtig! Ik denk dat dit het mooiste stukje Australie is wat ik tot nu toe heb mogen zien. Kangaroo Island ishet op 3 na grootste eiland van Australie. Dat had ik helemaal niet verwacht. Ik had een kleinvlieland verwacht of iets dergelijks. Kangaroo Island is 145 km lang en tussen 900 meter en 57 km breed. Kangaroo Island staat voornamelijk bekend om de grote hoeveelheid aan Wildlife en ongerepte natuur. De Australiers zijn ook erg druk met het behouden van de orginele eiland. Je mag bijvoorbeeld geen vossen, konijnen en katten meenemen naar het eiland omdat ze geen nieuwe invloeden willen in het huidige landschap.
We waren in totaal 3 dagen op Kangaroo Island. De eerste dag was een combinatie van prachtige baaien zien, dolfijnen spotten in de zee, snorkelen en sandboarden. Inderdaad, sandboarden! Dat is hetzelfde alssnowboarden maar dan op een zandduin.Ik maakte er alleen sand-sleeen van aangezien ik stand toch wel heel spannend vond. Het was echt super tof! Aangezien ik snel verbrand smeer ik me regelmatig in met zonnebrandmelk. Zo ook 5 minuten voordat ik hoorde dat we gingen sandboarden. Resultaat, gepaneerde Jasmijn.

Vervolgens gingen we naar ons hutje op de heide. Ik dacht dat we daar lekker in een bedje konden kruipen. Maar toen we aan kwamen rijden zag ik toch al snel dat het huisje alleen een veranda was met een keukentje en een provosorisch emmertje boven je hoofd als douch. Juist. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat er luchtbedden en tenten tevoorschijn zouden komen. Ik dacht, dat moet toch minimaal aanwezig zijn wil je hier in de bush-bush gaan kamperen.
Nou nee. We kregen allemaal een Swag. Dit is een zak met geintregeerd matje waar je met je slaapzak in gaat liggen. 'Je bedoeld dus dat we buiten gaan slapen zonders bescherming over ons hoofd ofzo?'. Toen viel voor Jasmijn het kwartje hoor. Nou ik was spontaan giga melig want ik zag het al weer gebeuren dat er allemaal insecten in mijn swag liepen. Toen ik mezelf had geinstaleerd (gemummificeerd) in de swag en eens rustig ging liggen naast het kampvuur zag ik echt miljoenen sterren boven me. Echt geweldig. Na een toch wel aparte nacht werd ik wakker toen de zon opkwam en kangaroo's en Walibi's rondsprongen in de weide. Weer zo'n magisch moment.

Dag twee bestond uit andere mooie dingen bezoeken en gingen we naar Seal Bay. Dit is een baai waar ongeveer 8000 zeeleeuwen leven. Het was heel bijzonder om met een groepje het strand op te gaan om bij hun in het wild te zien leven. Dat de zeeleuwen ons accepteerde op het strand is iets waar ze erg lang mee bezig zijn geweest. En toch voel je het heel duidelijk, we zijn in hun huis op bezoek. Daarnaast hebben we die dag in een levens groot natuur speeltuin gespeeld! Remarkable Rocks is een groep grote, door erosie in opmerkelijke vormen gesleten, rotsen op een klip boven de oceaan. Echt super tof! We eindigde die dag om nog meer zeeleuwen te gaan bekijken in Kaap du Couedic. Op een van de westelijkste punten van het eiland wonen veel nieuwzeelandse zeeleeuwen.

Dag drie stond in het teken van een leuke wandeling. Voor het eerste heb ik mijn meest charmante bergschoenen aangetrokken. Ik was blij dat ik ze aanhad zeg! In hetNational Park Flinders Chase hebben we een wandeling gemaakt langs de snake lagoon.In dit park vind je tevens veel wildlife. . Was een pittige loop, maar dat geeft wel veel voldoening. Er leeft trouwens op dit Eiland een super grappige vogel. Hij lijkt op een soort struisvogel en wanneer hij zich bedreigd voelt blijft hij stokstijf staan. Dit schijnt hij te doen om de indruk te wekken dat hij een boom is. Tevens imiteert hij andere dieren geluiden. Ik zie het al voor me: 'Ik ben een boom - Ik ben een boom - Miauw!'

Ik merkte dat deze drie dagen heel bijzonder waren. Ik heb veel gezien en beleefd maar ook ruimte ervaren om tot mijzelf te komen. Je denkt veel na in deze omgeving over wat belangrijk is in je leven.

Verder zijn we nu weer terug in Adelaide, waar we 11 dagen blijven. Het is een super leuke kleinere stad, waar vanalles te doen is. We verblijven in een super hostel, een van de beste tot nu toe. Geen afgebrande deuren, geen Duitsers die beweren dat je een camera gejat hebt en nog belangrijker: geen naakte vieze mannen op de wasmachine.

26 februari gaan we naar Alice Springs wat het laatste station van Odile zal zijn. Ik denk er nog niet teveel over na want ik heb echt een super tijd met haar en wil dat nog helemaal niet stoppen.

Heel veel Liefs - Jasmijn

'Marvellous Melbourne'

Hello Everyone!

Dit keer schrijf ik een bericht uit Melbourne.Na 2 uur vliegenen 1700km later landen we op Melbourne Airport. Op een of andere manier voelde dat direct goed! Melbourne voelt heel erg Europees aan en alles is heel'laid back'.Daarnaast is het hier al 2 weken heel erg lekker weer! In tegenstelling tot de oostkust op dit moment. (Joepie!)
We kwamen die middag aan in ons geboekte hostel. Het zag er allemaal veel belovend uit toen we de reservering maakte. Niet duur, aan de rand van het centrum, gratis ontbijt, hippe naam. Dat zagen we wel zitten! We zijn nu dus in het Melbourne International Backpackers Hostel. Bij binnenkomst moet je eerst een kilometerslange gang afleggen waarin je denkt 'Hmm, lopen we wel goed of zijn we inmiddels richting de metro?'. Om uiteindelijk uit te komen bij een donkere houten deur om daarna in een lift naar een andere etage te gaan voor de receptie (logisch toch?).Maar niet alleen de receptie is daar. De keuken, internetruimte en huiskamer is in 1 relatief kleine ruimte gepropt. Dit betekent datof je nou zit te internetten of tv te kijken, je ruikt de gehele internationale keuken voorbij komen. Van japanse oesters tot italiaanse pasta totduitse worstjes. En als je denkt dat dit alleen na 5u pm is, heb je het mis. Wanneer ik in de ochtend braaf mijn cornflakes aan het eten ben, komen de geuren van garnalenme alweer tegemoed. Nee zonder gekheid, dit is niethet beste hostel waar we hebben gezeten. Het is erg druk,veel lawaai en drank/drugsgebruik. Opzich is de kamer prima, maar je moet bijvoorbeeld door de drukke receptie/keuken/huiskamerombij de toiletten te komen. Dat soort dingenzijn gewoon niet zofijn. Maar ach, je leert de andere hostels hierdoor wel beter te waarderen en zolang je met zijn tweeen bent kun je veel aan!

Daarnaast hebben we echt hilarische kamergenoten gehad! Eerst twee meisjes uit Israel, die in eerste instantie niet heel vreemd zijn, behalve dat ze zo'n gebrekkig engels praten dat we er nauwelijks mee kunnen communiceren. En een leuke Duitser, waar we in principe wel mee zouden kunnen communiceren, maar dit heeft meneer al vanaf dag 1 verpest. Hij was namelijk zijn fototoestel kwijt. Natuurlijk dacht hij datwij dit gedaan hadden. Aangezien we erg crimineel aandoen is dit ook heel begrijpelijk. Midden in de nacht kwam onze vriend thuis van het stappen en riep door het hele hostel: 'one of these bitches stole my camera!' Drie dagenlater was hij opeens erg aardig, misschien heeft hij zijn camera gevonden?Verder lag er een erg gespierdeman van ongeveer 35 die zichzelf erg good-lookin' vond. Deze man (niet overdreven!) komt telkens de kamer binnen om vervolgens in 1 knipper met mijn ogen al zijn kleren tot zijn boxer uit te trekken.Tevens doet hij elke ochtend trouw zijn push-upps en kreunt dan zo hard, dat iedereen even wakker wordt en hem in zijn onderbroek op de grond ziet liggen. En het leukste is dat het echt moeilijk is om je ogen van hem af te houden, ookal vind je hem niet eens aantrekkelijk!En met klap op de vuurpijl wilde ik gister mijn was gaan doen, zit daar een man op een wasmachine te wachten tot zijn was klaar was. Echter was hij naakt. Het enige wat zijn blote lichaam enigszins bedekte was een klein gastenhandoekje over zijn bovenbenen. Welkom in Australie!

Verderhebben we de eerste weekheel rustig aangedaan, lekker uitrusten,door winkeltjes struinen en in mooie parken liggen. Na al die heftigheden van de kamergenoten was dit natuurlijk hoog nodig. Wat heb ik toch een zwaar leven.
Winkelen is trouwens helemaal niet leuk als backpacker, want je kunt toch niets meenemen! Natuurlijk wel weer een voordeel voor de inhoud van mijn portomonee. Opeens kwamen we twee meisjes tegen die we hadden leren kennen in Sydney. Heel erg toevallig want we wisten niet van elkaar dat we in Melbourne waren. Samen hebben we het uitgaansleven van Melbourne leren kennen. Via-via-via-via hadden we vernomen dat er in de club 'Perseverance' op vrijdag een 90'night is. En zoals misschien sommigen van jullie weten ben ik een groooot fan! Erg leuke avond gehad en lekker gedanst tussen veel vrouwen en een enkele man. En de mannen die er aan het dansen waren, waren zeker niet geintereseerd in vrouwen ;). Erg leuk om vier uur lang te dansen op de Backstreet Boys, Aqua, Vengaboys, Spice Girls en ga zo maar door! Echt, die club mogen ze van mij in Zwolle planten.

Verder zijn we maandag op een hele gave trip naar Phillip Island geweest. Ik kende persoonlijk dit eiland dichtbij Melbourne niet. Maar het blijkt de tweede grootste attractie te zijnvan heel Australie na de Great barrier Reef. Wat heb ik me toch goed voorbereid, hehe.Allereerst gingen we naar een Wildlife resort. Het leuke hiervan is dat de dieren meer in hun eigen omgeving leven en bijvoorbeeld ook zieke dieren worden verzorgd. Ik vind dit soort 'parken' uit principe leuker dan de echte dierentuinen. Het was een soort kinderboederij, maar dan zonder de schaapjes en kippen maar met Walibie's, Kangaroo's, Koala's,Emu's, Tasmanian Devils en dergelijke. Met een bakje voer ging ik stoer op pad. Je kon de weides in waar de dieren leefden en toen merkte je dat ze toch wel wat makker waren dan ik eerst dacht. Zo lang je eten bij je had heb je vrienden voor het leven! Vooral de Kangaroo's zijn erg slim en springen je gerust even omver voor je bakje met eten. Maar na een tijdje vonden we elkaar toch wel aardig dus ook zonder eten kon er een knuffel vanaf. Echt top om zo dicht bij de dieren te kunnen komen! Vervolgens gingen we verder naar Phillip Island. We bezochten eerst Woolamai beach. Dit is een prachtig strand waar de twee grote oceanen bij elkaar komen. Hierdoor zie je veel aparte golven en schijnt het een surfers droom te zijn. Tegelijkertijd is het hier eigenlijk verboden het water in te gaan omdat het door de heftige stromingen al na 1 meter heel erg gevaarlijk is. Vervolgens gingen we verder naar de Nobbies. Een prachtige baai met rotsen waar regelmatig Zeeleeuwen en Pinguin's te zien zijn. De laatste heb ik mogen bewonderen maar de Zeeleeuwen hadden net op dat moment bedacht maar eens wat eten te gaan verzamelen. Des ondanks het mooiste plekje van die dag. In de avond was het tijd om bij zonsondergang op het strand te gaan wachten totdat de Pinguin's uit het water naar het land komen om te overnachten. Heel schattig was het om in groepjes van ongeveer 5 pinguin's zo over het strand naar hun nestjes te zien scharrelen. Het soort dat hier leeft is het kleinste ter wereld. Wel 23 cm en 1 kg. Het leukste is dat de vrouwtjes wanneer ze zwanger worden een keer zo zwaar worden als ze zijn. Als een balletjevan 2 kg rollen ze over het strand. Helaas mochten we van de avond geen foto's maken.

Daarnaast hebben we in Melbourne de 'Eureka Skydeck' bezichtigd. Een wolkenkrabber waar op de 88e verdieping een uitzichtspunt is gerealiseerd over geheel Melbourne.
Heel erg gaaf! Daarnaast zijn we nog in een soort glazen kubus uit het gebouw geschoven. Dus ook de vloer waar je op staat is glas. Ik ben niet snel gespannen maar hierbij ging ik spontaan toch een beetje beven!

Mamma is inmiddels geopereerd. Tot nu toe gaat alles goed en ligt ze voorlopig nog in het ziekenhuis. Toch wel gek dat je daar niet bij kunt zijn. Maar om de pijn voor ons allen een beetje te verzachten (hihi) heb ik een georganiseerde reis geboekt door Nieuw zeeland. In 22 dagen ga ik met een groep van 24 mensen tussen de 18 en 35 jaar langs alle highlights van NZ. Zes maart vlieg ik naar Auckland, ik heb er zin in! Even een paar weken iets meer structuur waar ik niet over na hoef te denken.

Morgen vertrekken we om in 7 dagen van Melbourne naar Adelaide te gaan. We zien in die reis onder andere 'The Great Ocean Road' en 'Kangaroo Island'. Ik zal jullie daarna weer op de hoogte brengen van die belevenissen.

Veel Liefs - Jasmijn

p.s.: Ik ben erg moe, dus nu al excuses voor de eventuele schrijf fouten!

'From Jetset to Country'

Lieve Allemaal,

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de lieve reacties en mailtjes elke keer weer op mijn verhalen. Ik blijf het een beetje gek vinden om over mijzelf te vertellen maar de reacties doen me goed! En eigenlijk wil ik steeds op iedereen reageren! En Riektje, ik hoop toch dat die schapenboer mij niet vindt haha!

Daar ben ik weer, ruim een week verder, maar op een totaal andere plek en met heel veel nieuwe indrukken. Vorige week vertrokken we naar Tamworth en naar Bingara. De treinreis van 9 uur was heel erg fijn, de NS kan er nog wat van leren! Lage prijzen in verhouding tot de kilometers en zoveel beenruimte dat zelfs Arno & Remko comfortabel zitten. Daarnaast is het alsof je 9 uur naar een film kijkt omdat de binnenlanden van New South Wales zo ongeloofelijk mooi en groen zijn. Dat laatste had ik voornamelijk niet verwacht. Tijdens de heenreis zag ik zelfs een groep kangaroos in de vallei staan. Echt heel magisch.

Aangekomen in Bingara (Aboriginal for 'creek') had ik wel een echte cultuur shock. Het was echt een verlaten dorpje vanuit een film waar een strohalm door het dorp rond waait. Zo gaaf! Ook riep ik bij de eerste man die ik zag met een hoed 'Kijk, de eerste echte cowboy!' . We hebben nog een drankje gedronken met de Locals die om 15:00u al een beste rode neus hadden. Hij had erg de behoefte mij een levensles te vertellen. Heel erg grappig en vooral omdat het ging over 'To explore the whoooole world'. Dat hij niet verder is gekomen dan Bingara vergeten we dan gewoon even voor het gemak, haha.

De dag daarna zijn we opgehaald in een 4WD en een echte Cowboy.Cowboy John was er de hele week voor en met ons. Grappig om te zien dat hij mensen net zo benaderd als paarden. De handen van Cowboy John waren overal om ons een 'save' gevoel te geven zoals hij dat ook bij de paarden doet. Uhu, maak dat de kat wijs.
We waren met een groep van zes waarvan 1 ouder stel en verder vrouwen tussen de 19 en 30 jaar. Leuke gezellige mensen en allemaal anders. 1 meisje deed me erg denken aan Laura Wierda. Gek op paarden, blond en kan lekker giebelen.
Aangekomen op de Ranch Garawille ('dichtbij god' ) keek ik mijn ogen uit. Wat een mooie farm en een geweldige veranda met uitzicht. Super. De eerste dag zijn we gelijk gaan rijden in de vallei en dat was heel fijn. Het was Odile haar eerste keer op een paard en ik was net een trotse moeder die van de zijlijn toeschreeuwde. Zo goed reed ze voor de eerste keer op Big Willy terwijl ze toch niet zo' n grote voorliefde heeft voor dieren groter dan een hamster.
Ik mocht de week op Cristina rijden. Een merrie van 6 jaar die net 5 weken zwanger was. Wat een lieverd die zelf heel goed wist welk pad wel en echt niet goed was om te belopen (ookal dacht ik dat soms anders over). Die dag hebben we zelfs gezwommen met de paarden in de plaatselijk rivier. Zo bijzonder! De tweede dag gingen we echt de bergen in. Ik ben niet snel angstig op een paard maar die steile paden naar beneden vond ik heel erg spannend! Verder voelde ik me gewoon erg lekker op de farm. Ik doe niet zoveel omdat ik anders teveel zweet (geen hekken maken en bomen hakken haha, ik blijf een vrouw) maar ik stond op de eerste rij wanneer we bezig gingen met de dieren. Elke ochtend zagen we hoe een jong paard werd geleerd om bereden te worden. Heel speciaal om te zien hoe snel dit gaat en hoe kundig de mensen van de farm zijn. Ik heb nog een veulen mogen leren om te gaan met aanraking en volgen. Dat is zo schattig aangezien ze dat niet wil en alleen maar tegenwerkt.
Er waren paarden (250), koeien (200), honden (15), schapen (50) en varkens (20) en allemaal hadden ze kleintjes. Ik was helemaal verliefd op een hond van 8 maanden (Ruby) die niet voor het land was gekocht maar als huisdier. Zij voelde zicht echter wel erg geroepen mee te doen met de rest. Zo klunzig als ze was blafte ze tegen elke boom, sprong ze op tegen de auto en viel ze er vervolgens van af en keek ze steeds om naar de baas om te kijken of hij zag hoe goed ze het deed. Heerlijk beest!! Deze week was verder gevuld met deze dingen zoals hierboven.

De dag na de laaste farm dag zijn we een dag in Tamworth geweest. 1 keer per jaar is daar een groot country festival waar we een dag van hebben meegepikt. Zo gezellig! Allemaal straat muziekanten, cowboy's, rodeo's en dergelijke. Iedereen was erg vriendelijk tegen ons en wilde graag weten hoe wij met onze backpack nou hier verzeild zijn geraakt.

Inmiddels zijn we na een 10 urige buisreis aangekomen in Brisbane. Zoals sommigen misschien weten (wij sinds een dag) zijn hier overstromingen geweest afgelopen week en is het een verschrikkelijk regenseizoen dit jaar (als je hier bent krijg je niets mee, ook iets over een premier en een aboriginal?). Brisbane zelf is trouwens ook geen aanrader. Heel apart en lelijk afgewerkt. Na lang wikken en wegen hebben we besloten dat we niet de oostkust nu moeten gaan doen. We gaan namelijk alleen maar regen tegemoeg en is het dan leuk om op Fraser Island te zijn of te duiken? Nee. We spoelen weg omdat de oostkust voornamelijk strand is. Ik zie me al liggen op het strand met mijn regencape.
Dus, zo gaat dat blijkbaar hier in Australie want dan plan je gewoon 'even' alles anders. Dinsdag de 31e vliegen we namelijk naar Melbourne om vanaf daar verder te gaan richting Adelaide, Kangaroo Island en Alice Springs (Uluru). Dan kan ik verder naar NZ en als ik terug kom is het regenseizoen over. Dit is een veel beter plan. We wisten van het regenseizoen, maar wij dachten 'hoe erg kan dat zijn in AUS?' . Nou, erg! De straten staan hier vol met water.

Ik heb heel veel zin in Melbourne. Het lijkt me een super gave stad en kijk er naar uit dat verder te gaan onderzoeken.

Ik ga proberen wat foto's te plaatsen maar anders doe ik dat weer in Melbourne.

Heel veel Liefs - Jasmijn